«Καφενείο η Ελλάς»

Το σχολείο της χαμένης μου νιότης…
Καλημέρα σχολείο – Καλημέρα θλίψη.
Άνοιξαν τα σχολεία, για κάποιους ένα ευχάριστο γεγονός ενώ για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια χώρα, την Φιλανδία, που εδώ και δέκα χρόνια οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ ( οι δικοί μας τελευταίοι) γιορτάζουν τις μέρες αυτές.
Γιορτάζουν γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους στην μικρή κοινότητα του σχολείου τους. Στην Φιλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία, θα βρείς παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδελφάκια του. Στην μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρείς παιδιά με ειδικές ανάγκες αφού σκοπίμως δεν υπάρχουν εκεί ιδρύματα- σχολεία. Θα βρείς βρέφη να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και ανάπηρους, στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά.
Στην Φιλανδία, την Ιαπωνία, την Κορέα, τον Καναδά και αλλού γιορτάζουν γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και με πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα όπως στην Ελλάδα ( οι δάσκαλοί μας ακόμα και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν, είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία , με ένα στόχο: «να βγεί η ύλη» αποστηθισμένη βέβαια)
Τα παιδιά στην Φιλανδία στις πρώτες εξετάσεις κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως να τα βαθμολογήσουν ( να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα) αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί ειδική ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι « η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή». Τα παιδιά στην Φιλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις να επιλέξουν το ημερήσιο πρόγραμμα τους. Ένα παιδί της Δευτέρας δημοτικού μπορεί μια μέρα να πάει σε κάποιο μάθημα της τρίτης ή και της πρώτης αν νομίζει ότι αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά σε αυτές τις χώρες όταν έχουν τεστ στα Μαθηματικά- Φυσική- Χημεία ακόμα και στην Γλώσσα, τους επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βιβλία. Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απέξω πράγματα που μετά από λίγο καιρό δεν θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέφτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και συσχετισμούς. Τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τους τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δεν μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γλώσσα για λίγο μόνο καιρό.
Όταν το απόγευμα μετά την ενισχυτική διδασκαλία οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν την τσάντα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη μέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύεται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει. Είναι πρώτα στη Ευρώπη σε ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία στην τηλεθέαση. Τα Ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο , το μόνο που τους μένει μετά είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμία άλλη χώρα του κόσμου δεν βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι το βράδυ τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων.
Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες; Τα περισσότερα Ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημοτικά σχολεία που μοιάζουν με γκαράζ αυτοκινήτων, θα συναντήσουν δασκάλους στην πλειονότητα τους σκυθρωπούς και χωρίς όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξετασθούν. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή της καλύτερες τεχνικές αποστήθισης θα επιβραβευτεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στην μαθησιακή άρνηση.
Ο υπουργός Παιδείας της Φιλανδίας λέει ότι « είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε το δικαίωμα να χάσουμε ούτε έναν μαθητή»
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά στον σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως η παιδεία από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία ( στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων) , έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία;
Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στην δημόσια παιδεία όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για την δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial.

Ένας Βραχνιώτης